Jedno z największych dzieł polskiego piśmiennictwa historycznego – „Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831” płk. prof. Wacława Tokarza – stanowi ukoronowanie jego bogatego dorobku naukowego. Jest do dziś wzorcem wykorzystywania źródeł oraz odpowiedzialności we wnioskowaniu. Było prezentacją polskiego punktu widzenia wobec rosyjskiego dzieła gen, prof. Aleksandra K. Puzyrewskiego (Warszawa 1893) o niemal analogicznym tytule i na nie gorszym poziomie. Polski autor dysponował przewagą dorobku historiografii w ciągu około 40 lat. Obu badaczy łączy świadome użycie w tytule słowa „wojna”, zamiast polskiego potocznego „powstanie”, czy rosyjskiego „bunt”. Zgadzali się więc zasadniczo na uznanie wielkości opisywanego fenomenu historycznego; polemika dotyczyła szczegółów nieraz pierwszorzędnej zresztą wagi.