Wiersze zawarte w tomiku "Ślady" budzą wiele pytań: czy ich dramatyzm, ba, apokaliptyczna wizja nie są przesadzone? Co prawda hiperbola jest figurą od dawien dawna stosowaną. Poza tym takie jest prawo poety, że bywa Kasandrą, przestrzega, a nawet przeraża. Nazwałbym tę poezję — pandemialną, bo napisaną jakby za jednym (rocznym) zamachem, za jednym pociągnięciem pióra, co jest raczej jej zaletą z uwagi na jednorodność stylu. Odwołania wielkopostne do męki Pana, do ofiary z Izaaka nie wydają się wynikać tylko z grozy pandemialnej, ale i z dehumanizującej się w błyskawicznym tempie współczesności. Summa summarum jest to liryka z przesłaniem wręcz z tezą, co nie znaczy, że nie znajdziemy w niej wiele świeżych i oryginalnych obrazów... A jednak wiersze o zabawie z synkiem czy o rozmowie w parku z wiewiórkami - przypadły mi może najbardziej do smaku. Ciekawa wizja, niebanalne skojarzenia, zachęcam do pochylenia się nad wierszami Dariusza K. Parczewskiego. — Poeta Józef Baran