“Narada skończyła się po godzinie. Wyszliśmy wstrząśnięci wiadomościami, jakie otrzymaliśmy. Nie mogliśmy uwierzyć, że aż tak daleko mogły zajść sprawy bezpieczeństwa nas wszystkich. Mieszkańców Ziemi. Przeraziła mnie możliwość ingerencji w mózg człowieka takimi prostymi metodami, zamiast dotychczas stosowanych hełmów – maleńka naklejka na skórze, która zarasta włosami i przesyła do encefalografu wiadomości o naszych stanach psychicznych, może także monitorować nasze zdrowie – to jest przerażająca wiadomość – pomyślałem, ale nie powiedziałem tego Lu. Nie chciałem niczego negatywnego wnieść do rozmowy. Powiedziałem natomiast: – Futurolodzy, którzy wymyślili te wszystkie zdarzenia, które mogą nas czekać, mają trudne zadanie. Oni żyją gdzieś w innym wyprzedzającym nas świecie… Lu chyba nawet tego nie słuchała.”... Fragment 2. części książki