Nic a nic Nie zginęło Z Pieśni nad Pieśniami Wyżej uniesiony Sopran Wzbija się powoli głosu oktawą Cały chorał boskiego Śpiewu Rozłożonego na głosy Zlewa się melodyjnie akordem do góry Do nad pieśniami pieśni Pod batutą Mistrza!

W niezliczonych Dziejach Ziemi Czas nowelizował Rozmiar pojęć Poprzez nauki proporcje Jakby nie patrzeć Epoka kamienna I Średniowiecze Prawie Zniknęły Boom wynalazków Jak model Rolls Royce Święci triumfy Tylko w sercu Jakiś smutek Zamieszkał na stałe.

Uwieńcz Me serce Kropelki rosy Owe maleńkie drobiny Lśniące o poranku Przedziwnie czyste Znikające wraz z żarem Słońca Ze szmaragdowych trawników Z kwietnych gazonów I z liści drzew.

Nie wiem Za kogo mnie poczytasz Człowieka czy poetę Do obu wyobrażeń Tak samo daleko Noszę w sobie Cień odbity na Twarzy Niech on pozostanie Jako znak zapytania Dla Ciebie I dla mnie.

Duszy nie zabiją Żadnej! Bezzębni herosi Utytłani marnością nad marnościami Marzy im się Koafiura Pałac Kultury Z antenką na Głowie S a t e l i t a r n ą Która by depeszowała W ucho bezpośrednio Notowania Giełdy Od bieguna po Ural Okrężną Orbitą!

Do granic Możliwości człowieka Nieczęsto człowiek Zagląda Ślepy traf? Być może No bo jak wytłumaczyć Że najmniejszy drobiażdżek Ma swój kod Obrys zarys komórkę rozwoju Niektóre okazy Są prawdziwym fenomenem Może nawet większym Od geniusza!

Letni deszcz Ożywia kiście gałązek Stroi je różnobarwnym odcieniem Gamy kolorów Zachwyca oczy Starannie dobranym pejzażem Nikt Nie jest w stanie tego wypowiedzieć Jedynie serce Sumuje wrażenia z dokładnością zegarka Robi to mimo woli Jakby od niechcenia Daje się uwieść urodzie Lekko w rytmie pulsacji Koniecznej do życia!

Do stołu i uczt Zamożnych z domu Dorzucono ceremoniał Mający na celu Utwierdzić tryb rzeczy Wmontowano w niego Rytuał Pomniki I piedestały To nic że za oknem Aż wrze niedostatek Do żebraków się Świat Przyzwyczaił!