Książka Jana Zięby poświęcona w całości filozoficzno-estetycznej eseistyce Bolesława Leśmiana jest próbą przywrócenia tej niezwykle inspirującej części dzieła wybitnego poety należnego jej ważnego miejsca we współczesnych polskich badaniach literackich. Chodzi tutaj zarówno o ukazanie jej dużego znaczenia w obrębie całej twórczości Leśmiana, jak też o uznanie jej za jedno z istotnych świadectw nowoczesnej świadomości artystycznej polskiej literatury XX wieku.

Rekonstrukcja zawartego w tych esejach Leśmianowskiego światopoglądu - rozpatrywanego kolejno w kontekście kluczowych kierunków filozoficznych ostatniego stulecia (część I), nurtów XX wiecznej krytyki kultury (część II) oraz nowoczesnych manifestów estetycznej i artystycznej świadomości (część III) - pozwala autorowi tej pracy na udowadnianie tezy, że Bolesław Leśmian to nie tylko wielka i nieporównywalna z niczym indywidualność poetycka, ale również współtwórca, uczestnik, a czasem i prekursor ważnych poglądów intelektualnych naszego wieku. Innymi słowy, zostaje tutaj podjęta próba ukazania Leśmiana jako artysty nowoczesnego czy też, jak kto woli, modernisty - przy szerokim chronologicznie rozumieniu modernizmu w literaturze i kulturze polskiej.