Poznanie zmienności genetycznej gatunku na poziomie wewnątrz- i międzypopulacyjnym jest możliwe dzięki identyfikacji osobników i populacji na poziomie molekularnym. Bogactwo puli genowej najczęściej określane jest na podstawie częstości występowania różnych form alleli w genomie. Im bardziej zróżnicowana jest pula genowa gatunku, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia korzystnej kombinacji alleli, gwarantujących przeżywalność i przystosowanie do zmian klimatu w przyszłości.

Prowadzone od kilku lat projekty badawcze w Europie, np. CYTOFOR, OAKFLOW, DYNABECH i FRAXIGEN miały na celu przeprowadzenie charakterystyki zasobów genowych na poziomie DNA takich gatunków liściastych, jak: brzoza, buk, czereśnia, dąb, jesion, klon, lipa, topola, wiąz i wierzba. Niewielką natomiast liczbę badań poświęcono analizie struktury genetycznej na poziomie molekularnym u drzew iglastych.

W prezentowanej pracy przedstawiono obecny stan wiedzy na temat zróżnicowania genetycznego sosny zwyczajnej, głównego gatunku lasotwórczego w Polsce oraz wyniki badań własnych wybranych markerów mikrosatelitarnego i mitochondrialnego DNA tego gatunku.

Poznanie struktury genetycznej sosny zwyczajnej na poziomie molekularnym DNA otwiera nowe możliwości przeprowadzenia pełnej identyfikacji zasobów tego gatunku w Polsce. Wyniki przeprowadzonych analiz genetycznych mogą znaleźć zastosowanie w opracowaniu zasad regionalizacji nasiennej leśnego materiału podstawowego oraz w programie zachowania zasobów genowych w Polsce, m.in. poprzez właściwy dobór proweniencji w trakcie tworzenia bazy nasiennej, weryfikację przebiegu granic regionów pochodzenia sosny oraz identyfikację materiału rozmnożeniowego tego gatunku.