Wciągająca powieść obyczajowo-psychologiczna, której fabuła oparta jest na zaskakującym spotkaniu czterech kolegów z tej samej klasy po pięćdziesięciu latach od ukończenia szkoły. Okazją jest czterechsetlecie Akademii, starego liceum do którego uczęszczali. Przyjaciele nie pamiętają już swoich imion, tylko pseudonimy. Każdy z bohaterów powieści kryje w sobie jakąś tajemnicę leżącą mu na sercu. Przyjaciele spotykają się kilkakrotnie i wspólnie zwiedzają Akademię i jej otoczenie, teren historyczny i niezwykły. Towarzyszą im zaskakujące rozmowy i nieoczekiwane reakcje - poważne żartobliwe i refleksyjne. W trakcie kilku dni rozmawiają o przeszłości i teraźniejszości, oceniają zaszłe zmiany. Wizyta w starym zakonie odkrywa przed nimi mroczne tajemnice i niewyjaśnione historie jego przeora. Efektem odwiedzin i spotkań są cztery portrety, bardziej wspomnieniowe, niż rzeczywiście malowane przez jednego z bohaterów powieści. I jeden własny.

Klęczy cisza niezmącona Od autora do wyd. 2 Moje zainteresowania poezją w szczególnej mierze ukształtowały przeżycia osobiste i Australia, gdzie mieszkałem ponad 20 lat. To wyjątkowy kraj, wyjątkowy kontynent. Dla mnie jest ucieleśnieniem przestrzeni, nieskończonej przestrzeni oraz ciszy. Australia jest upalna, nostalgiczna, pastelowa, stara. Jest również zielona, kolorowa, potrafi też być przejmująco zimna. Największym przeżyciem w moim życiu była pięciomiesięczna podróż po Australii, samochodem z przyczepą kempingową. Objęła ona stany Południowej Australii, Zachodniej Australii, Wiktorii i Tasmanii. Łącznie ponad 17.000 km. W drodze do Australii Zachodniej w Nullarbor (nazwa ta oznacza bezdrzewną pustynię) robiłem „objazd” kamerą video, okrąg 360 stopni. Wokół pustka, teren całkowicie płaski, pokryty bardzo niskimi krzewami, buszem australijskim aż po horyzont. Tylko w jednym, jedynym miejscu, w odległości kilku kilometrów dojrzałem pojedyncze, samotne drzewko, nawet nie drzewo. Zbliżało się wtedy ku wieczorowi. Było bardzo ciepło. Zachwycające kolory nieba, człowiek sam ma sam z sobą, przestrzenią, rozgrzaną ziemią i ciszą. Przyszło mi wtedy na myśl, że tutaj nawet największy bezbożnik zacznie wierzyć w Boga. Poczuje i zrozumie własną małość i otaczające go piękno. Zrozumie, że on się nie liczy. Było to głębokie przeżycie, pozytywne i w jakiś szczególny sposób zniewalające. W takim momencie człowiek staje się poetą. Pisząc wiersz piszę często o czymś, czego naprawdę nie pojmuję, lecz co mnie nurtuje. To śmieszne, ale nauka niewiele pomogła mi zrozumieć. Jest użyteczna w sensie zgromadzenia pewnej wiedzy, tak, ale nie mądrości. Do tego dochodzi się samemu popełniając niekiedy fatalne błędy i ponosząc ich konsekwencje. Moja poezja to błądzenie w poszukiwaniu prawdy, piękna i uspokojenia.

Recenzje zbioru opowiadań Michael Tequila: Niezwykła decyzja Abuelo Caduco. z fragmentami recenzji i linkami http://sza-terazczytam.blogspot.com/2017/05/niezwyka-decyzja-abuelo-caduco.html (Izabela Wyszomirska): Nie pamiętam, kiedy coś takiego czytałam. To przyjemna odskocznia od tego, co na co dzień czytuję. W opowiadaniach tych znajdziemy karykaturę, ironię, groteskę, komizm sytuacyjny, parodię czy absurd. Dzieją się w nich takie rzeczy, które niekiedy trudno było mi je sobie wyobrazić. Podsumowując, niniejszą lekturę uważam za udaną. To coś innego, nowego, zachęcam każdego do zmierzenia się z taką literaturą. http://dobrakomplementarne.blogspot.com/2017/05/humoreski-i-inne-opowiadania-michael.html#more (Michał Lelandlester): Tequila poruszył kwestie niezwykle aktualne, będące znakiem naszych czasów, problemy, z którymi zmagają się i starsi i młodsi (nowe technologie, polityka, zagubienie jednostki, transgenderyzm). Wielokrotnie pojawiają się w utworach zwierzęta. Dużo dobrej satyry. Pozycja przyjemna, lekka. Ukazanie się omawianego zbioru wypadło w najlepszym okresie roku. Jeśli czytać to właśnie teraz, gdy letnia pora zaczyna władać kalendarzem. http://mojerecenzjeksiazek.blog.onet.pl/2017/05/12/niezwykla-decyzja-abuelo-caduco/ (Anna Kózka): Trzeba przyznać, że większość opowieści czyta się lekko i przyjemnie. Każde opowiadanie to inna historia i inny ciąg zdarzeń. Długość książki też jest odpowiednia, nie jest ani za krótka, ani zbyt długa i nudnawa. Okładka książki bardzo energetyczna, a zarazem prosta. http://krzan.blox.pl/2017/05/Michael-Tequila-Niezwykla-decyzja-Abuelo-Caduco.html (Katarzyna Krzan): Opowiadania wyraźnie nawiązują do realizmu magicznego, który w naszej ojczyźnie jest ceniony. Są bardzo kosmopolityczne i uniwersalne, oderwane od konkretnych miejsc i czasów. Wykraczają poza to, co się obecnie wydaje i co cieszy się popularnością wśród czytelników. Bardzo autorskie, oryginalne opowiadania, nie idące zupełnie głównym nurte

Michael Tequila, pisarz gdański. Dorobek literacki: zbiór poezji, dwie powieści i zbiór opowiadań (czerwiec 2020). Strona autorska: www.MichaelTequila.com z dostępną online „Biblioteką opowiadań i poezji”. Doktor nauk ekonomicznych. Szesnaście lat pracy w handlu zagranicznym. Attaché i radca handlowy polskiej ambasady w Bogocie, kierownik planowania strategicznego w banku australijskim, nauczyciel akademicki, dyplomowany psychoterapeuta (niepraktykujący), zawodowy tłumacz polsko-angielski. Biegła znajomość języka angielskiego i hiszpańskiego. Miejsca zamieszkania: Kolumbia, Grecja, Australia, obecnie mieszka w Gdańsku. Hobby: jogging, pływanie i jazda na rowerze. Interesuje się psychologią i polityką, szczególnie ceni sobie literaturę południowoamerykańską. W opinii autora jego poezja to „błądzenie w poszukiwaniu prawdy, piękna i uspokojenia”.

Premier Słabosilny i pretendent do jego stanowiska, Leon Garolis, postanowili zmierzyć się w organizowanych corocznie Sportowych Igrzyskach Partii i Organizacji Politycznych. Traf chciał, że do kraju po dłuższej emigracji wrócił zawodowy sędzia sportowy Orlando – człowiek o orientacji politycznej odmiennej od poglądów większości obywateli kraju. Wśród niespokojnych wydarzeń został on zmuszony do objęcia stanowiska głównego sędziego igrzysk, jedynej osoby bezstronnie oceniającej wydarzenia na wielkim stadionie. Sędzia okazał się ponadto człowiekiem z charakterem... Intrygująca satyra, która w jaskrawy sposób punktuje wszystkie przywary i bolączki polityków oraz życia politycznego kraju. Zabawna i ironiczna, ale przede wszystkim bardzo prawdziwa. Być może, gdyby politycy rozwiązywali swoje porachunki na arenie sportowej, w końcu również do tego środowiska wkradłyby się zasady fair play.