...Wiedziałem, że ostatni odcinek łączący lagunę ze stałym lądem jest bardzo długim mostem i to nie dodawało mi odwagi. W czasie wyładowań atmosferycznych jazda po Ponte della Libertà, może być bardzo niebezpieczna. Ale teraz za późno, już nie miałem odwrotu. Gdy wjechałem na most, zrobiło się niespodziewanie cicho. Wiatr ustał, by po paru sekundach wybuchnąć z podwójną mocą. Huragan zrywami zaczął spychać samochód z szosy. Na szczęście most miał po dwa pasy jezdni, a ja byłem jedynym jadącym na lagunę. Burza rozszalała się na dobre. Wichura rzucała samochodem raz w jedną, raz w drugą stronę jezdni, z wielkim trudem trzymałem kierownicę. Ogarnął mnie lęk. Przede mną ponadkilometrowy odcinek mostu. “Wenecja wita mnie burzliwie; piękny początek” – pomyślałem i w tym samym momencie na tle rozjaśnionego piorunami nieba zobaczyłem ciemne kontury miasta. Niebo znowu się pokryło ciemno ołowiową barwą i świat wokół mnie utonął w mroku. Olbrzymie detonacje grzmotów wstrząsnęły powietrzem, a widok błyskawic zapierał mi dech w piersiach i paraliżował. Obserwowałem nie bez obaw to piękne, a zarazem groźne....

„Menorah” to powieść z historią w tle, historią sięgającą średniowiecza Nakładem wydacksiazke.pl ukazała się właśnie kolejna książka mieszkającego w Niemczech polskiego pisarza i malarza. Bruno Wioska to postać niecodzienna, człowiek wielu talentów, który świetnie komponuje nie tylko swoje obrazy, ale też i fabułę książek, które pisze. O Bruno Wiosce niebawem napiszę w tym miejscu oddzielnie, bo warto mu poświęcić dodatkowy artykuł. "Bohaterką" tego artykułu jest jego najnowsza książka.

Wizyta niezupełnie Obcej Pani – Dzień dobry – powiedział Kowalik, gdy wszedł do swego mieszkania i na kanapie zobaczył niezupełnie Obcą Panią. – Przyszedł pan nareszcie. Proszę podejść, muszę zobaczyć, bo coś tak panu pod krawatem się błyszczy – zamruczała niezupełnie Obca i założyła nogę na nogę, odsłaniając gołe kolana. Kowalik posłusznie zbliżył się i stanął tuż przed nią. – Ach to tylko się Panu lekko rozchylił zamek w spodniach – zauważyła i wsuwając palce za pasek spodni, przyciągnęła go bliżej. – Tak się dzieje, gdy za często się rozpina spodnie – powiedziała z wyrzutem. – Przysięgam, że nie rozpinam częściej niż należy – zapewnił Kowalik. – Już ja wiem, o czym mówię. Ja się znam na zamkach. Zamki kryją bardzo często tajemnice – powiedziała niezupełnie Obca i zaczęła powoli obsuwać suwak zamka. – Ogromnie lubię tajemnice – już cichszym głosem...

Bruno Wioska napisał porywającą powieść, której akcja galopuje w niebywałym tempie....

“Narada skończyła się po godzinie. Wyszliśmy wstrząśnięci wiadomościami, jakie otrzymaliśmy. Nie mogliśmy uwierzyć, że aż tak daleko mogły zajść sprawy bezpieczeństwa nas wszystkich. Mieszkańców Ziemi. Przeraziła mnie możliwość ingerencji w mózg człowieka takimi prostymi metodami, zamiast dotychczas stosowanych hełmów – maleńka naklejka na skórze, która zarasta włosami i przesyła do encefalografu wiadomości o naszych stanach psychicznych, może także monitorować nasze zdrowie – to jest przerażająca wiadomość – pomyślałem, ale nie powiedziałem tego Lu. Nie chciałem niczego negatywnego wnieść do rozmowy. Powiedziałem natomiast: – Futurolodzy, którzy wymyślili te wszystkie zdarzenia, które mogą nas czekać, mają trudne zadanie. Oni żyją gdzieś w innym wyprzedzającym nas świecie… Lu chyba nawet tego nie słuchała.”... Fragment 2. części książki

W czasie tej podróży przemierzyłem tysiące lat i poznałem liczne kultury. Podróż w okolicach Paryża miała charakter spotkania z teraźniejszością lub historią niedawną, im dalej w stronę Loary tym bardziej cofaliśmy się w czasie. A u brzegów Atlantyku kończyliśmy naszą podróż w epoce megalitu.

Nastoletni chłopcy, Damian i Patryk, są świadkami morderstwa. Z miejsca zbrodni zabierają dużą sumę pieniędzy. Dzięki szczęśliwemu splotowi okoliczności, za pieniądze senatora Haleckiego, którego ludzie dokonali tego czynu, udaje im się wyjechać z wycieczką do Francji nad Loarę... Senator, by pozbyć się świadków morderstwa i odzyskać pieniądze, wysyła za nimi płatnego mordercę. Policja, która jest już na tropie przestępców, wyprawia tam swojego agenta. We Francji nastolatkami interesuje się także tajemnicza kobieta, która podąża ich śladem...

Rowerem na koniec świata To podróż prawdziwie magiczna... I nie tylko sama podróż. Książkę czyta się rewelacyjnie. Widać, że napisana jest z rozmysłem, a przy okazji Autorowi nie brakuje talentu. ...Przeniosłam się na chwil kilka do innego świata. I znów zachciało mi się odwiedzić Francję. Tym razem może już nie Paryż, ale właśnie zamki nad Loarą. Poczuć podmuch wiatru we włosach... Bardzo podoba mi się narracja tej książki... Ewa Chani Skalec