Ze wstępu: To co napisałam trudno jest zakwalifikować do gatunku literackiego. Będzie tu wspomnienie, refleksja, dialog duszy, głębokie własne przeżycie i „czucie” własnego dziecka, już dorosłego mężczyzny, który nigdy sam nie nazwie tego co odczuwa. Mój syn nie ma rodzeństwa, które by uczestniczyło w jego dorastaniu i zmaganiu się z chorobą. Nie będzie komu mu opowiedzieć, co czyniła matka od pierwszych chwil jego życia, by to życie było zdrowe i szczęśliwe.