Matylda stała zdruzgotana świadomością, że widzi go po raz ostatni i że to ona go tam wysyła. Miała ochotę krzyknąć: „Wracajcie”! Ale zaraz przyszło opamiętanie i myśl: czymże jest moje cierpienie naprzeciw jego cierpień?... Nie mogę mu pomóc, nikt nie może. A on może zwariować ze strachu i paniki. Co czuje to biedne stworzenie, to tylko ono wie… – myślała, zalewając się łzami nad nim i nad sobą. Ruszyli.